Tadeusz Pankiewicz był szczupłym, niewysokim mężczyzną z ciemnymi włosami zaczesanymi do tyłu, którego na fotografiach często można oglądać z fajką, nie wyglądał na bohatera. Jednak gdy w 1941 roku nazistowskie władze w Pogórzu utworzyły getto dla żydowskich mieszkańców Krakowa, Pankiewicz, który był farmaceutą, postarał się o pozwolenie na dalsze prowadzenie swojej apteki, która znajdowała się na terenie getta. Jego argumentem było to, że jedyna apteka w getcie może okazać się pomocna w razie zagrożenia epidemią. Apteka Pankiewicza, która była czynna całą dobę, stała się miejscem konspiracyjnych spotkań, punktem kontaktowym, w którym przekazywano prowiant i leki dla mieszkańców getta, a także udzielano schronienia oraz organizowano fałszywe dokumenty.

Farmaceuta Tadeusz Pankiewicz był również świadkiem końca żydowskiego getta w Krakowie. Najpierw dwóch krwawych wysiedleni, następnie brutalnej likwidacji, podczas której zdolnych do pracy mieszkańców skoszarowano do obozu w Płaszowie, zaś starych, bezrobotnych, chorych oraz matki i dzieci czy też lekarzy, którzy do końca postanowili trwać przy swoich pacjentach, rozstrzelano lub wywieziono do obozu zagłady w Auschwitz.

Tadeusz Pankiewicz wszystkie swoje wspomnienia z tych dni spisał we wstrząsającej książce „Apteka w getcie krakowskim”. Relacja, opis placu Zgody po likwidacji getta, pełnego połamanych szaf, kredensów, stołów, łóżek, Tadeusza Pankiewicza stała się inspiracją powstania pomnika złożonego z 68 pustych krzeseł z brązu, które rozrzucone są po całym Placu Bohaterów Getta.

Obecnie w dawnej aptece Pankiewicza znajduje się oddział Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, który poświęcony jest Tadeuszowi Pankiewiczowi, historii getta oraz martyrologii Żydów. Zwiedzający dzięki wiernie odtworzonym wnętrzom, gdzie w aptecznych szufladach ukryto eksponaty, zdjęcia oraz dokumenty, mogą sami składać je w opowieści o strasznych wydarzeniach, które kiedyś rozegrały się na dzisiejszym Placu Bohaterów Getta, a także sąsiednich ulicach.