Obszar borów na tym terenie to przeważnie bielicowe piaski, wypłukane spod ustępującego lodowca ok. 10 tys. lat temu. Uboga gleba, suchy teren i wiatr przemieszczający ziarenka piasku utrzymują tenże krajobraz.

Zachowanie warunków pustynnych jest stale zagrożone przez naturalną inwazję roślinności. Na jałowy piasek z powodzeniem wkraczają wspierające się nawzajem: sosna, wrzos, szczotlicha, a także porosty, mchy i brzoza. Początkowo krajobraz pustynny zajmował powierzchnię ok. 160 ha, a obecnie łącznie ok. 20 ha. Z dużej pustyni pozostały dwie piaszczyste łachy - północna i południowa, większa północna rozlokowana przy wydmie Długa Góra i oddzielona od niej wrzosowiskiem mniejsza południowa przy wydmie Gołębia Góra. Wydaje się, że to właśnie wystawione najbardziej na wietrzenie wyżej położone wzniesienia wydmowe (ok. 160 m npm) najlepiej zniechęcają roślinność do kolonizacji. Niewykluczone jednak, że dalsze zachowanie pustyni będzie wymagało planowej interwencji człowieka. Zasadnym byłoby ustanowienie rozsądnej formy ochrony prawnej.

Pustynia Kozłowska leży w całości w województwie dolnośląskim, a niemal przez jej środek przebiega granica pomiędzy gminami Bolesławiec a Gromadką. Cieszy się zainteresowaniem turystów, przyrodników, fotografów i miłośników surwiwalu. Najładniej wygląda w czasie kwitnięcia wrzosów. Wycieczki od Pustyni Kozłowskiej oprowadzają przewodnicy z Towarzystwa Bory Dolnośląskie w okresie całego roku.