Kiedy to książę oświęcimski Władysław, syn Mieszka I księcia cieszyńskiego, wraz ze swoją żoną Eufrozyną, wybudował - lub ukończył budowę rozpoczętą z inicjatywy ojca - zespół klasztorny dominikanów w Oświęcimiu. Według Jana Długosza był czwartym z kolei klasztorem tego zakonu w Polsce, wyróżniającym się spośród innych wielkością i pięknym położeniem na wzgórzu nad Sołą, „w godny uwagi sposób z palonych cegieł wybudowanym”. Zespół klasztorny składał się z orientowanego gotyckiego kościoła pod wezwaniem Św. Krzyża, do którego przylegał czworokątny dziedziniec, zamknięty z czterech stron przez budynki klasztorne. Z dawnego klasztoru dominikańskiego do dziś zachowany jest tylko gotycki kapitularz - obecnie kaplica św. Jacka - i fragmenty murów kościoła Św. Krzyża, przebudowanego przez księży Salezjanów na przełomie XIX i XX wieku. Gotycki kościół pod wezwaniem Św. Krzyża był budowlą jednonawową z prostokątnie zamkniętym prezbiterium. Kościół był orientowany, wejście dla wiernych znajdowało się po stronie północnej a dla zakonników od strony dziedzińca czyli od południa. We wnętrzu znajdował się ołtarz główny i trzy ołtarze boczne: św. Mikołaja, św. Magdaleny oraz Matki Bożej Różańcowej - obraz z tego ołtarza znajduje się dzisiaj w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Oświęcimiu. W krypcie pod prezbiterium, według Jana Długosza, pochowani byli książęta i kasztelanowie oświęcimscy. Od 1782 roku zabudowania dominikańskie stopniowo popadały w ruinę, gdyż na mocy dekretu o kasacji zakonu, wydanego przez cesarza austriackiego Józefa II, część zakonników musiała opuścić Oświęcim a klasztorowi odebrano wszelkie dobra i nadania ziemskie. W 1845 roku zrzucono grożący zawaleniem dach kościoła, a sklepienie prezbiterium zawaliło się do wnętrza. Opuszczone budynki podominikańskie często zmieniały właścicieli. Kajetan Russocki, który w 1819 roku otrzymał dobra klasztorne, kupione przez jego wuja Idziego Russockiego - proboszcza oświęcimskiego, urządził w rui ach stajnie dla koni pocztowych, składy siana i słomy. W 1872 roku kupcy żydowscy - Landau i Schonker, kupili zrujnowane budynki i urządzili tu składy handlowe. W prezbiterium kościoła wybudowano drewnianą szopę, w której przechowywano naftę a beczki z nią przetaczano po „rampie” z kamiennej, średniowiecznej płyty nagrobnej Mikołaja Myszkowskiego, wyrwanej z posadzki prezbiterium. Od 1898 roku właścicielem ruin zostało Zgromadzenie Księży Salezjanów, których sprowadził do Oświęcimia ks. Andrzej Knycz - ówczesny proboszcz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Pozostałości budynków mieszkalnych zostały rozebrane. Dawny kościół Św. Krzyża - od tej pory Matki Bożej Wspomożenia Wiernych - przebudowano według projektu inż. Mario Ceradiniego: dobudowano nowe prezbiterium od strony zachodniej, kościół przeorientowano - wybijając wejście główne w dawnej ścianie ołtarzowej od strony ul. Jagiełły. We wnętrzu kościoła nie zachowało się nic z dawnego wyposażenia. W 1904 roku ołtarz główny zdobiła figura Matki Bożej Wspomożenia Wiernych, ofiarowana tu przez Zgromadzenie Salezjańskie z Turynu. 

W 1907 roku została zastąpiona kopią turyńskiego obrazu Wspomożycielki, namalowaną przez oświęcimskiego malarza - Jana Szczęsnego Stankiewicza. W 1906 roku wzniesiono osiem bocznych ołtarzy. Po wojnie, w 1958 roku zbudowano organy, a w latach 1962-1964 wybudowano ołtarz główny według projektu salezjanina - inż. Jana Kajzera.

Źródło: Urząd Miasta Oświęcim https://oswiecim.pl/ .