W 1275 roku istniała w tym miejscu kaplica szpitalna dla chorych na trąd pw. św. Jerzego. Kaplicą opiekowali się zakonnicy. W 1344 roku joannici opuścili ten teren pozostawiając jedynie szpital, który uległ spaleniu w XV w. Książę ziębicki i hrabia kłodzki Henryk Starszy oddaje w 1478 roku bernardynom zbudowany w miejscu zgliszcz kościół i klasztor. W roku 1479 biskup wrocławski Rudolf z Rudesheim poświęcił kościół i o tej pory był to kościół pod wezwaniem św. Jerzego i św. Wojciecha. W 1517 roku został uszkodzony przez pożar, a zakon wkrótce zostaje rozwiązany. Teren po kościele zajmuje rada miejska, która organizuje w nim szpital. W 1622 roku część przedmieścia spłonęła a z nimi budynki po zakonie bernardynów. Bernardyni po prawie stu latach wracają do Kłodzka, na miejscu swoich dawnych budowli budują wkrótce kaplice. Najpierw w 1662 roku powstaje kaplica św. Antoniego Padewskiego, później w 1667 roku Najświętszej Panny Marii oraz w 1700 roku św. Józefa i św. Barbary. W wyniku oblężenia wojsk austriackich w 1760 roku kościół ponownie ucierpiał , a w 1834 roku został przemianowany na kościół ewangelicki garnizonowy. Od 1946 roku kościół zajmują siostry Klaryski od Wiecznej Adoracji.

Źródło: Urząd Miasta Kłodzko http://www.klodzko.pl/ .