I może dobrze. Bo nieznane zawsze smakuje wyjątkowo! Więc zajrzyjmy do jeleniogórskiej cerkwi, gdzie Jerzy Nowosielski– jeden z najważniejszych polskich malarzy 2. poł. XX w. wykonał malowidła na ścianie prezbiterium.

W pracy pomagał mu Adam Stalony-Dobrzański. Razem nadali wnętrzu kościoła mocno bizantyński klimat, przeniknięty rozważaniami artysty o religii i sztuce oraz ich wzajemnych powiązaniach.

Świątynia prawosławną stała się dopiero po II wojnie światowej. U swych początków sięgających XVIII w. wystawiona była jako katolicka (czyli dla ówczesnej mniejszości wyznaniowej w mieście), poza murami miejskimi.

Obok malowideł Nowosielskiego zdobi ją ikonostas, czyli udekorowana ikonami ściana oddzielająca przestrzeń dla wiernych od przestrzeni świętej oraz ikony – wszystkie przywiezione z Lubelszczyzny. Po wojnie kościół stał się świątynią dla prawosławnych pochodzących ze wschodnich terenów dawnej Rzeczypospolitej, którzy zostali przesiedleni na Ziemie Zachodnie. Dziś tworzą w mieście maleńką parafię.

Na ścianach zewnętrznych kościoła uwagę zwracają dwa, wmurowane tam, kamienne krzyże z XVI w. Przypuszczalnie zostały zrobione przez kogoś, kto dopuścił się zbrodni i zgodnie z ówczesnym prawem, miał obowiązek ufundować krzyż, na którym nierzadko rzeźbiono narzędzie zbrodni (na jednym z nich wyryty jest kształt miecza i kuszy)

Źródło: Opracowania Urzędu Miasta Jelenia Góra