Wybitnemu poecie, niezwykłej osobowości i wielkiej indywidualności epoki renesansu, którego dokonania literackie wyszły poza ramy polskiego renesansu i porównywane są do dzieł tak wybitnych poetów, jak Francesco Petrarka. W Muzeum można zobaczyć wystawę „Jan Kochanowski, duch miejsca i klimat epoki”, która pokazuje życie i twórczość Jana Kochanowskiego na tle epoki. Galeria wystawowa                    w suterenach dworku omawia temat związany z działalnością Jana Kochanowskiego w swoistego rodzaju stowarzyszeniu społeczno-literackim, które działało od połowy XVI wieku w Babinie pod Lublinem i założone zostało przez ziemianina Stanisława Pszonkę. Inspiracją do tego tematu jest kopia obrazu Jana Matejki „Rzeczpospolita Babińska”. Trzecia z wystaw w kaplicy czarnoleskiej jest poświęcona największemu dziełu Kochanowskiego, mianowicie przekładowi Psałterza Dawidów.

Do najcenniejszych zbiorów związanych z Kochanowskim, znajdujących się w Muzeum należą drzwi żelazne z herbem Korwin, fotel kryty kurdybanem, fragment tympanonu z rodzinnej kaplicy Kochanowskich w Sycynie, pierwodruki jego dzieł, meble, obrazy o tematyce czarnoleskiej oraz niezwykła kolekcja gobelinów związanych z życiem i działalnością literacką poety. Czarnolas to miejsce wyjątkowe, bardzo osobliwe, niezwykłe, które przeszło do literatury polskiej jako miejsce, gdzie zrodziła się prawdziwa polska poezja. Sam poeta porównywał Czarnolas do mitycznej Arkadii – krainy wiecznej szczęśliwości, o której marzyli wszyscy poeci. Dzisiaj choć już nie ma słynnej lipy ani domu, w którym mieszkał to wokół nadal odczuć można niezwykłą aurę i unoszący się tu wśród drzew duch tego miejsca.

Niezwykłość Czarnolasu polega na tym, że mieszkał tu i tworzył wielki mistrz poezji, która porównywana jest to dzieł mistrzów europejskiej poezji renesansowej. Poezja czarnoleska stała się wzorem, z którego czerpali twórcy późniejszych epok.

Miejsce to upamiętnia niezwykle bogate i barwne życie, pracę twórczą Jana Kochanowskiego, którego wielkim osiągnięciem jest to, że potrafił posługiwać się w poezji językiem artystycznym, stosować różnorodne, dotychczas nieznane w polskiej poezji formy artystycznego wyrazu. Stał się pierwszym mistrzem słowa polskiej literaturze.

Kierownik: Maria Jaskot -  kustosz


Muzeum czynne jest:

od 01 maja do 31 sierpnia:                           

Wtorek-Piątek - 8.00 -16.00
Sobota i Niedziela  10.00 -18.00

od 01 września  do 30 kwietnia:
                   
Wtorek-Piątek - 8.00 - 16.00
Sobota i Niedziela - 9.00 - 16.00

Ostatni zwiedzający wchodzą na 30 minut przed zamknięciem.

PONIEDZIAŁKI  NIECZYNNE

Ceny biletów wstępu:

bilet normalny bez przewodnika - 10 zł
bilet ulgowy bez przewodnika - 8 zł
bilet normalny z przewodnikiem - 12 zł
bilet ulgowy z przewodnikiem - 10 zł
bilet dla posiadaczy Karty Dużej Rodziny - 20 zł

                                                        
lekcja muzealna - 5 zł
warsztaty - 5 zł.

SOBOTA DNIEM BEZPŁATNYM

PARK

Ogród dendrologiczny w Czarnolesie powstał w połowie XIX stulecia, ukształtował go w modnym wówczas stylu krajobrazowym czeski ogrodnik i planista Józef Stichy. Projektując park, w istniejący układ wkomponował  drzewa i krzewy rodzimego pochodzenia.

O czarnoleskim ogrodzie  w 1847 roku pisał Kryspin Świerzyński: „Ogród tutejszy liczyć się może do piękniejszych: wielka rozmaitość kwiatów; stare drzewa, altanki wyłożone korą brzozową i trafne urządzenie klombów i trawników bardzo go ozdobnym czynią”. We wschodniej części parku zaprojektował aleję wysadzaną lipami, która doprowadza do miejsca, gdzie rosła słynna poetycka lipa i leży legendarny kamień z czasów poety. Owemu kamieniowi, który ma bardzo oryginalny kształt w formie  ławy ze spłaszczonym siedziskiem, przypisuje się  niezwykłą moc.  Jeżeli ktokolwiek, chociaż przez chwilę na nim usiądzie zostanie natchniony weną poetycką. Następnie w 1907 roku Stefan Celichowski rozwinął założenia Stichego, wyraźniej podkreślił elementy geometryczne z długą aleją wjazdową i owalnym podjazdem oraz z odchodzącymi od podjazdu alejkami wewnętrznymi, okalającymi kompozycjnie stawy, grupy drzew i krzewów. Park otoczony jest od zachodu, północy i południa sadem owocowym. Granicę parku wyznaczają, tworząc wiatrochronne szpalery: graby, lipy, jesiony i świerki.

Park nienagannie utrzymywany był do lat 30. XX wieku, należał do „najładniejszych w Polsce, przypominając maleńki ogród botaniczny”.  Ostatnia wojna i trudne powojenne lata odbiły się niekorzystnie na jego wyglądzie.

W ostatnich jednak latach podjęto szereg działań pielęgnacyjnych, zmierzających do zabezpieczenia zabytkowego drzewostanu, również dzięki wydatnej pomocy Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska.
Serdecznie zapraszamy do spacerów po czarnoleskim parku, ostoi dla rodzimej  fauny i flory; który niezmiennie zachwyca przyjeżdzających tu  miłośników czarnoleskiej poezji. Podążając za nieśmiertelnymi  słowami  Mistrza Jana Kochanowskiego, zapraszamy do osławionego Czarnolasu,  oazy ciszy, spokoju i wytchnienia: 

Gościu siądź pod mym liściem, a odpoczni sobie!
Nie dojdzie cie tu słońce, przyrzekam ja tobie,
Choć sie nawysszej wzbije, a proste promieni
Ściagną pod swoje drzewa rozstrzelane ciecie,
Tu zawżdy chłodne wiatry z pola zawiewają,
Tu słowicy, tu szpacy wdzięcznie narzekają.
Z mego wonnego kwiatu pracowite pszczoły
Biorą miód, który potym szlachci pańskie stoły.
A ja swym cichym szeptem sprawić umiem snadnie,
Że człowiekowi łacno słodki sen przypadnie.
Jabłek wprawdzie nie rodzę, lecz mię pan tak kładzie,
Jako szczep najpłodniejszy w Hesperyskim sadzie. 

Fraszka „Na lipę” z ksiąg wtórych

PARK  MUZEALNY CZYNNY CODZIENNIE  DO  ZMIERZCHU